Hivos kleurt de straten van Amsterdam
Langs de weg, aan het fietspad, bij kruispunten: door heel Amsterdam hangen momenteel posters van onze campagnes Free to be me en She’s got the power. Daarmee laten we zien waar we voor staan: inclusie en gelijkwaardigheid.
In een tijd waarin ongelijkheid en onzekerheid door de crisis toenemen, vinden we het belangrijk dat onze boodschap zichtbaar blijft. Dat we een gelijkwaardige en diverse wereld niet uit het oog mogen verliezen. De campagnebeelden in de straten en langs de wegen in Amsterdam herinneren je daaraan én brengen kleur in het stille en eentonige straatbeeld van de lockdown. We hopen dat ze voorbijgangers inspireren en motiveren.
De posters zijn ontworpen voor Hivos door Sioejeng Tsao. Naast kunstenaar en illustrator is zij activist en intersectioneel feminist. In haar werk en op social media spreekt ze zich uit over ongelijkheid, onrecht en racisme. Voor Hivos schreef ze een gastcolumn waarin ze haar eigen ervaring en visie deelt.
Wie vecht voor ons
Het is vrijdag, een paar dagen na de verkiezingen en ik voel de grond onder mijn voeten vandaan glijden. In een tijd van zoveel polarisatie ben ik meer dan ooit op zoek naar verbinding en antwoorden. Wat kunnen wij gezamenlijk doen om te voorkomen dat deze eilandjes nog verder uit elkaar drijven?
Wie de strijd voert voor gelijkheid en inclusie, vergeet vaak de gelaagdheid van de ontelbare identiteiten. Een realiteit waar mensen uit gemarginaliseerde groepen in moeten leren bewegen om te overleven. Een samenleving die niet alleen witte hetero cis mannen, maar óók witte cis vrouwen prijst. Dit staat allemaal los van het feit dat er seksisme en ongelijkwaardigheid bestaat in dit systeem. De complexiteit van vrijheid vraagt meer van mensen zoals ik, een queer vrouw van kleur. Niet te beginnen over zwarte trans vrouwen, immigranten, sekswerkers of mensen met een beperking.
Je leert de fysieke en mentale kenmerken die je anders maken dan je klasgenoten en collega’s uit je geheugen te wissen, om weer veilig de dag door te kunnen. Je verandert je naam, je verliest je moedertaal. Je leert om beleefd te zijn, dankbaar en onderdanig; want je mag immers blij zijn dat je in Nederland woont en deze kans hebt gekregen. Je vergeet wie je bent en erger nog; je vergeet waar je vandaan komt en wie jou zijn voor gegaan. Om verbinding te kunnen maken tussen deze eilandjes kies ik ervoor om nieuwsgierig en leergierig te blijven. Het gesprek te openen in kwetsbaarheid om bruggen te kunnen bouwen. De gelijkenissen vinden in plaats van de verschillen op te zoeken. Zolang wij niet gezamenlijk opstaan tegen onrecht zullen wij onszelf kritisch in de spiegel moeten blijven aankijken en onszelf moeten afvragen of we wel genoeg doen.