Vechten voor een betere toekomst voor LHBTIQ+ personen in Ghana

“Elke keer dat dit wetsvoorstel in het parlement wordt besproken, heeft het zijn weerslag op de queer gemeenschap. Van discriminatie tot fysieke mishandeling”, vertelt Adisa Musah (hij/hem), die werkt voor ons Free to be Me-programma in Ghana.

Meer haat en geweld

Vóór 2021, toen de discussies rond het wetsvoorstel begonnen, was het nog niet zo slecht. Adisa kon zijn traditioneel mannelijke Ghanese kleding zonder problemen in het openbaar dragen. Dat is nu anders. “Voor mijn eigen veiligheid kan ik beter niet meer in die kleren over straat.”

Adisa’s gender was bij geboorte ‘vrouw’. “Het verbale geweld is verschrikkelijk. Maar voor mij is de kans dat ik word aangevallen nog wel kleiner dan voor trans vrouwen. Zij worden op straat gevolgd en geweigerd door taxichauffeurs. Of ze worden op nep-dates gelokt waar ze vervolgens worden aangevallen of neergestoken. Meerdere mensen uit de gemeenschap zijn zelfs vermoord.”

Voordat dingen beter worden, moeten ze erger worden

In een land waar mensen hun huis uit worden gezet, tot een (hetero)huwelijk worden gedwongen en van school worden gestuurd, wordt ook het werk van Adisa moeilijker. “Hotels waar we eerder conferenties hielden, willen ons niet langer ontvangen. Vanuit veiligheidsoverwegingen organiseren we niet twee keer een evenement op dezelfde plek. En we kunnen niet vertellen wie we zijn. Als we dat doen, of als ze erachter komen, zal ons verteld worden dat de locatie is volgeboekt.”

Dat er meer tegengeluid is, is voor mij een teken dat we impact maken.

Hoe pijnlijk ook, Adisa gelooft dat dit allemaal deel uitmaakt van een veranderingsproces. “De situatie is lastig. Er is steeds minder ruimte om ons werk te doen en bondgenoten nemen afstand. Maar er gelukkig komen ook nieuwe bondgenoten bij”, zegt hij. “Dat er meer tegengeluid en weerstand is, is voor mij een teken dat we impact maken.”

“Het wordt beter”, vervolgt Adisa. “We zijn veerkrachtig en kunnen veel hebben. Voorlopig zullen we de consequenties moeten dragen.”

Een plek waar ieder kind thuis is

“Ik voer deze strijd niet voor mezelf”, zei Adisa. “Het is voor mijn zoon. Hij is nu acht jaar oud. En ik denk bij mezelf: als hij opgroeit en zich identificeert als queer, in welke samenleving zou ik dan willen dat hij leeft? Natuurlijk is het makkelijker om het land te verlaten. Maar dan zou ik op de vlucht slaan in plaats van vechten voor een maatschappij waar ieder kind kan opgroeien tot wie die is. Een plek die ieder kind zijn thuis kan noemen. Dat is waarom ik hier blijf.”