Queer op mijn manier
Ik ben wie ik ben, en jij mag zijn wie je wil zijn. Deze wijze woorden zei Frédérique toen de veertienjarige gevraagd werd of die een jongen of een meisje is. Een opvallend scherp en tegelijkertijd liefdevol antwoord op een vijandige vraag. Dat Frédérique op straat is mishandeld, is onacceptabel en past helaas in een patroon.
Door Michiel Andeweg, pleitbezorger bij Hivos voor Free to be Me
Ik herken mezelf in Frédérique. Ik herken me in het krijgen van de vraag en ik herken me gelukkig ook in het antwoord. Ook herken ik de pijn, helaas zowel mentaal als fysiek. Ik kwam jong uit de kast en kon op de middelbare school moeilijk mijn plek vinden. Anders zijn wordt pas leuk als je in Amsterdam gaat studeren. Maar echt veilig ben ik nooit geweest, ik word nog steeds wel eens uitgescholden op straat.
Ik zou willen zeggen dat je er sterker uitkomt. Maar de waarheid is dat het iets beschadigd heeft.
Mijn meest traumatische ervaring was dat ik ooit in elkaar werd geslagen toen ik naar huis liep vanaf mijn bijbaantje bij de Bijenkorf. Ik zou willen zeggen dat je er sterker uitkomt. Maar de waarheid is dat het iets beschadigd heeft. Het raakt je niet alleen in het gezicht, maar ook in de basis van wie je bent. Achteraf gezien bewoog ik me voor het incident door de wereld met een zorgeloosheid die ik nu kwijt ben.
Iedere ervaring is anders, maar ik geloof dat deze ervaringen ons met elkaar verbinden. Dat merk ik ook in mijn werk voor Hivos, waarvoor ik met activisten van over de hele wereld werk. We zien extreem geweld, zoals de moord op twee transgender activisten (van mijn leeftijd) in Guatemala. Maar discriminatie werkt ook in subtiele vormen, bijvoorbeeld op de arbeidsmarkt. Discriminatie raakt mensen op emotioneel en mentaal niveau, maar ook fysiek en financieel.
Ik mag van geluk spreken, met mijn wieg op de juiste plek en alle privileges die daarbij horen. Na het incident kon ik terecht bij een speciaal meldpunt voor anti-homogeweld van de politie. Voor mijn collega’s in andere landen is die support vanuit de overheid ondenkbaar.
Geweld tegen LHBTIQ+ mensen moet stoppen, hier en waar ook ter wereld.
Maar het is niet genoeg. Geweld tegen LHBTIQ+ mensen moet stoppen, hier en waar ook ter wereld. Dat begint bij goede voorlichting en positieve rolmodellen. Juist op scholen moet de veiligheid van jongeren, ongeacht wie ze zijn, centraal staan. Soms voel ik vooral onmacht, maar ik zou dit werk niet doen als we niets konden veranderen. We moeten ons blijven uitspreken, zodat iedereen kan zijn wie die wil zijn.
